Sunday, June 03, 2007
He's Back.
I have been on blog break for just 16 days only to see myself in front of the computer again, while staring blankly at my black ASUS cellular phone. Recently, I haven't been able to visit certain blogs that I regularly read, and I have been 'Invisible to Everyone' in the ever-reliable-in-blogger-conferences, Yahoo! Messenger. Even my phone symphathizes with me, because as of now, I do not have credits (load, load, load). All text messages just come in, and no reply goes back to whoever sent it - just read and then delete. Even those important ones go unnoticed, thanks to me, for not giving the poor SIM card what it badly needs for survival.
Choked Marriages, et cetera.
June brides are preparing as of now, because obviously it's the month of June and their marriages are intended to be held within this month. (If you still don't get the logic, read the sentence over.) Everybody is excited and happy, not just because of the newly weds, but also of the food that they're about to eat after the wedding. Praying and hoping to survive years of living with each other under one roof, couples ask for advice as early as now, on how to live a longer marriage life. But really, no one knows what will happen to them. Weddings come and go unexpectedly, you know.
Someone may even ask:
"What's in store for these couples?"
Well, all I know is that they're not just in for some honeymoon.
Class Nightmares Begin.
Speaking of June, classes will once again begin sooner or later. The inevitable everyday rush at the start of the semester will show itself up one more time, after a month or so of 'leave.' Ecstatic parents standing outside the premises of the school, waiting for their children, an ocean of black and whites, skirts and blouses, and many more sceneries and signs of classes will surface again and become visible to everyone's eyes. Meeting new faces, teachers and a lot more will perhaps be the highlight of your first week. Excited? Nah. Better be afraid than excited. Your expectations may just turn you down.
*This is a totally random blog entry. This just signals my so-called 'return' in the blogosphere. My childhood picture has been exposed for so long now, and it needs some rest.
I have been on blog break for just 16 days only to see myself in front of the computer again, while staring blankly at my black ASUS cellular phone. Recently, I haven't been able to visit certain blogs that I regularly read, and I have been 'Invisible to Everyone' in the ever-reliable-in-blogger-conferences, Yahoo! Messenger. Even my phone symphathizes with me, because as of now, I do not have credits (load, load, load). All text messages just come in, and no reply goes back to whoever sent it - just read and then delete. Even those important ones go unnoticed, thanks to me, for not giving the poor SIM card what it badly needs for survival.
Choked Marriages, et cetera.
June brides are preparing as of now, because obviously it's the month of June and their marriages are intended to be held within this month. (If you still don't get the logic, read the sentence over.) Everybody is excited and happy, not just because of the newly weds, but also of the food that they're about to eat after the wedding. Praying and hoping to survive years of living with each other under one roof, couples ask for advice as early as now, on how to live a longer marriage life. But really, no one knows what will happen to them. Weddings come and go unexpectedly, you know.
Someone may even ask:
"What's in store for these couples?"
Well, all I know is that they're not just in for some honeymoon.
Class Nightmares Begin.
Speaking of June, classes will once again begin sooner or later. The inevitable everyday rush at the start of the semester will show itself up one more time, after a month or so of 'leave.' Ecstatic parents standing outside the premises of the school, waiting for their children, an ocean of black and whites, skirts and blouses, and many more sceneries and signs of classes will surface again and become visible to everyone's eyes. Meeting new faces, teachers and a lot more will perhaps be the highlight of your first week. Excited? Nah. Better be afraid than excited. Your expectations may just turn you down.
*This is a totally random blog entry. This just signals my so-called 'return' in the blogosphere. My childhood picture has been exposed for so long now, and it needs some rest.
Labels: back to school, marriage, random thoughts
Tuesday, March 13, 2007
Somewhere in the world, two people's lives were intertwined by fate. Two less complicated souls, merged into one lifestream and became one big problem, well, at least for one of them. They had a complicated understanding, one that even the best psychologists (possibly all the gists you can think of) could not explain comprehensively. It was one of its kind.
Their situation was homicidal. Never did the guy understand what was happening to them (well, at least to him). He wanted to ask for some help, but still that help was nowhere to be found. He was stuck in the middle of a big obstacle course of life, confused on where to go and what to do. Still, he took everything for granted. Now he's about to suffer the consequences. What's more is that the girl doesn't know a thing about it. (Or so he hopes.) She was part of a big problem without even realizing the perils that she is about to face. Perhaps he had commited another sin to her, like what he always did. A friendship forged was about to be broken yet again. What he does hope is that it's for the better, though.
They were both innocent people, involved in such an obscure situation. They were simple dreamveavers, but their silk both got entangled in one web. They were once traveling on a straightforward roadtrip, but the path suddenly forked ahead of them. Confusion sinks in. Now, they are baffled by the circumstances. The fun is just starting, and I guess it would not be nice if someone was to spoil it.
Who's to be blamed? What's going to happen to them? Even I, the ill-fated writer of this complex story of their lives, do not know the answer to these questions.
Their situation was homicidal. Never did the guy understand what was happening to them (well, at least to him). He wanted to ask for some help, but still that help was nowhere to be found. He was stuck in the middle of a big obstacle course of life, confused on where to go and what to do. Still, he took everything for granted. Now he's about to suffer the consequences. What's more is that the girl doesn't know a thing about it. (Or so he hopes.) She was part of a big problem without even realizing the perils that she is about to face. Perhaps he had commited another sin to her, like what he always did. A friendship forged was about to be broken yet again. What he does hope is that it's for the better, though.
They were both innocent people, involved in such an obscure situation. They were simple dreamveavers, but their silk both got entangled in one web. They were once traveling on a straightforward roadtrip, but the path suddenly forked ahead of them. Confusion sinks in. Now, they are baffled by the circumstances. The fun is just starting, and I guess it would not be nice if someone was to spoil it.
Who's to be blamed? What's going to happen to them? Even I, the ill-fated writer of this complex story of their lives, do not know the answer to these questions.
Labels: random thoughts, write ups
Thursday, March 01, 2007
Kagulat gulat ba ang post na ito?
Kung sa tingin mo ay may mababasa ka na namang kalokohan o hindi kaya ay madugong post ngayon, sa tingin ko ay nagkakamali ka. Isipin mo naman kasi, bigyan ka ng apat na sunud-sunod na exam sa isang linggo lang, tingin mo ba makakagawa ka pa ba ng maka-nosebleed na post nun? Tingin ko hindi. Kaya nga hindi muna ako gagawa ng ganun ngayon dahil kailangan ko munang magpahinga. Ang sakit pa nga rin ng ilong ko hanggang ngayon eh. Pinilit ko lang talaga mag-update ngayon dahil baka mabulok na 'tong blog ko, wala nang bumisita. Sayang naman.
Sa totoo lang, ang daming nangyari nitong nakaraang mga linggo sa buhay ko. Pero siyempre hindi lahat ng yun ay exciting kaya kaunti lang ang ikukwento ko sa inyo. Baka kung ano ano lang din malagay ko dito, ingat ka. Baka may tamaan lang naman, lalo ka na ikaw na nagbabasa. Mabuti na yung nag-iingat tayo parati. Kailangan ring mabilis tayo sa lahat ng bagay.
Hay salamat, malapit na ring matapos ang mga bagyo sa buhay ko sa wakas. Isa na lang ang pagdadaanan kong kalbaryo (ngayong Sabado) at balik na naman sa normal ang takbo ng napakakulay na buhay ko. Baka naman gusto niyong mag-'good luck' sa akin, pagkakataon niyo na ito. Kailangan ko talaga, sa tingin ko. Kung sakali man, napakalaking tulong ang magagawa niyo para sa bayan.. Corny na, ayoko na.
Tama na muna ang pag-aaral. Hep, wag kayong magkakamali. Ang ibig kong sabihin dito ay tigil na muna ang usapan tungkol doon, hindi sa tinatamad na akong mag-aral. Kailangan ang pag aaral para sa kinabukasan natin.. Ayoko na talaga, sobrang corny na. Kasi naman 'tong mga nakikita kong campaign ad ng maga pulitiko sa TV, nakakahawa ang kakornihan nila. Ang sasarap ____ naku.. Lalo ka naP***a*, taniman kaya kita ng bomba dyan, naku makikita mo.
Maiba lang muna tayo. Ang sakit kasi talaga, dumadami na ang mga taong nakakakilala sa amin dito sa CAMP. Bakit ba kasi naisipan ko pang dumalo doon sa Game Show (February 16) at Off the Plug: Acoustic Friday (February 23) eh, ayan tuloy notorious na ang ilan sa mga boys ng block namin. Lahat tuloy ng masalubong namin sa CAMP ngingitian namin dahil ngumingiti sila (ganun kami bumati) sa amin, at kumakaway naman pag malayo. Kunsabagay, kung hindi ako pumunta ay wala naman akong mapapala. Hindi ko pa mauuwi yung gitara ko kung ganun. At saka sayang din ang exposure di ba. Hindi na rin naman maibabalik ang oras sapagkat 'time can never have a negative value' ika nga. Kaya ayun, wala na rin kaming magagawa. Think positive na lang. Sikat ka na eh, huwag ka nang umangal.
Malapit na rin ang botohan dito sa UP. Kamayan dito, kamayan doon. Nagkalat na rin ang mga campaign stickers at posters sa bawat sulok ng UP: sa pader, sa armrest ng mga upuan, sa pinto at masakit pa, salikuran harapan buong katawan na rin yata ng bawat estudyanteng masalubong ko. Ganun katindi mangampanya. Panay na rin ang mga RTR (Room To Room, kung di mo naitatanong.) oras oras. Gusto namin yun, kasi napuputol pasumandali ang diskusyon ng prof namin sa harapan. Makakabisado ko na nga yata yung mga paulit-ulit na lines nung ibang tatakbo eh. Minsan nga lang, ayaw talaga nila kaya ayun, lalabas yung mga nangangampanya ng kuwarto na biguan.
Oo nga pala March na, ibig sabihin Fire Prevention Month na rin. Ingat lang sa paglalaro ng apoy ha [lalo ka na Billycoy hehehe], baka sumobra ang init at masunog kayo, mahirap na. Sige, kayo rin ang magsisisi sa huli. Lumabas nga rin pala kayo sa hatinggabi ng March 3 (bale, March 4 na yun ng madaling araw) at tumulala sa ilalim ng kalangitan, may lunar eclipse ng mga panahon na yun. Ayan kahit paano, may naibigay akong impormasyon dito sa post na 'to. Pasensya na talaga ha, kailangan ko na ulit 'mag-aral' eh. Sige. Isa pa pala, walang relevance ang post title, kaya hayaan niyo lang siya diyan ha?
Kung sa tingin mo ay may mababasa ka na namang kalokohan o hindi kaya ay madugong post ngayon, sa tingin ko ay nagkakamali ka. Isipin mo naman kasi, bigyan ka ng apat na sunud-sunod na exam sa isang linggo lang, tingin mo ba makakagawa ka pa ba ng maka-nosebleed na post nun? Tingin ko hindi. Kaya nga hindi muna ako gagawa ng ganun ngayon dahil kailangan ko munang magpahinga. Ang sakit pa nga rin ng ilong ko hanggang ngayon eh. Pinilit ko lang talaga mag-update ngayon dahil baka mabulok na 'tong blog ko, wala nang bumisita. Sayang naman.
Sa totoo lang, ang daming nangyari nitong nakaraang mga linggo sa buhay ko. Pero siyempre hindi lahat ng yun ay exciting kaya kaunti lang ang ikukwento ko sa inyo. Baka kung ano ano lang din malagay ko dito, ingat ka. Baka may tamaan lang naman, lalo ka na ikaw na nagbabasa. Mabuti na yung nag-iingat tayo parati. Kailangan ring mabilis tayo sa lahat ng bagay.
Hay salamat, malapit na ring matapos ang mga bagyo sa buhay ko sa wakas. Isa na lang ang pagdadaanan kong kalbaryo (ngayong Sabado) at balik na naman sa normal ang takbo ng napakakulay na buhay ko. Baka naman gusto niyong mag-'good luck' sa akin, pagkakataon niyo na ito. Kailangan ko talaga, sa tingin ko. Kung sakali man, napakalaking tulong ang magagawa niyo para sa bayan.. Corny na, ayoko na.
Tama na muna ang pag-aaral. Hep, wag kayong magkakamali. Ang ibig kong sabihin dito ay tigil na muna ang usapan tungkol doon, hindi sa tinatamad na akong mag-aral. Kailangan ang pag aaral para sa kinabukasan natin.. Ayoko na talaga, sobrang corny na. Kasi naman 'tong mga nakikita kong campaign ad ng maga pulitiko sa TV, nakakahawa ang kakornihan nila. Ang sasarap ____ naku.. Lalo ka na
Maiba lang muna tayo. Ang sakit kasi talaga, dumadami na ang mga taong nakakakilala sa amin dito sa CAMP. Bakit ba kasi naisipan ko pang dumalo doon sa Game Show (February 16) at Off the Plug: Acoustic Friday (February 23) eh, ayan tuloy notorious na ang ilan sa mga boys ng block namin. Lahat tuloy ng masalubong namin sa CAMP ngingitian namin dahil ngumingiti sila (ganun kami bumati) sa amin, at kumakaway naman pag malayo. Kunsabagay, kung hindi ako pumunta ay wala naman akong mapapala. Hindi ko pa mauuwi yung gitara ko kung ganun. At saka sayang din ang exposure di ba. Hindi na rin naman maibabalik ang oras sapagkat 'time can never have a negative value' ika nga. Kaya ayun, wala na rin kaming magagawa. Think positive na lang. Sikat ka na eh, huwag ka nang umangal.
Malapit na rin ang botohan dito sa UP. Kamayan dito, kamayan doon. Nagkalat na rin ang mga campaign stickers at posters sa bawat sulok ng UP: sa pader, sa armrest ng mga upuan, sa pinto at masakit pa, sa
Oo nga pala March na, ibig sabihin Fire Prevention Month na rin. Ingat lang sa paglalaro ng apoy ha [lalo ka na Billycoy hehehe], baka sumobra ang init at masunog kayo, mahirap na. Sige, kayo rin ang magsisisi sa huli. Lumabas nga rin pala kayo sa hatinggabi ng March 3 (bale, March 4 na yun ng madaling araw) at tumulala sa ilalim ng kalangitan, may lunar eclipse ng mga panahon na yun. Ayan kahit paano, may naibigay akong impormasyon dito sa post na 'to. Pasensya na talaga ha, kailangan ko na ulit 'mag-aral' eh. Sige. Isa pa pala, walang relevance ang post title, kaya hayaan niyo lang siya diyan ha?
Labels: random thoughts
Wednesday, February 07, 2007
[ Random tagalog post ahead. (except for some [italicized] terms) Get yourself ready, some blood may still drip from your nostrils. This is another nonsense post, so if you do not mind, try to read the other entries instead. But if you do have 'love and concern' for this blog, then please, continue. ]
Aba, tingnan niyo nga naman oo. Sumobra na yata talaga ang pagdurugo ng aking ilong (marahil ang mga ilong niyo rin) nitong mga nakaraang mga araw sa aking mga huling isinulat. Kaya naman heto, bumuo ako ng isang tagalog na entry na para lamang sa inyo, mga mahal kong mambabasa ng blog na ito.
Ayun, dahil siguro sobrang lamig ng panahon ngayon, mas ninais ng aking mga daliri na magsulat (magtype) sa tagalog kaysa ingles. Pero nalilito pa rin ako habang ginagawa ko ito, paano ba naman, ang gusto ng utak ko eh, ingles ang isulat ko pero hindi naman dapat. Kaya hayan, pinipilit kong maging tagalog ito, dahil wala na rin namang pumapasok na kakaibang salita sa utak ko. Tila ba naubusan ako ng lakas para mag-isip ng sobrang lalim na mga kataga upang maibaling ang inyong atensyon sa kabilang mundo. Hindi sa mundo ng mga yumao, kundi sa mundo ng mga baliw at mga nasisiraan na ng ulo. Hehehe. ;)
Ngunit dahil sa isang di inaasahang pagkakataon, bigla na lamang dumami ang mga salita sa aking bibig! Bigla na lang silang nagsulputang parang bula mula sa kawalan at dahil doon, ginanahan na akong magsulat. Este, magtype pala. Pero sa totoo lang, wala ka naman talagang mababasa dito na may katuturan, dahil walang kwenta ang ginawa kong ito. Hindi, biro lang. Pinapa-excite lang kita para lalo mong basahin ang entry ko. (Yan ang mga taktika ng mga magagaling mang-uto este, mga blogger pala.) Ang tawag nga ng mga spokening dollar (pahiram ng iyong napakagandang kataga, kaibigang Heneroso) dito ay "delaying tactics" pero mas gusto kong tawagin na lang itong simpleng pang-uuto.
Tama na nga, subukan na nating pumasok sa aking personal na buhay. Nagsasawa na rin naman ako sa kakasulat ng tungkol sa mga bagay bagay sa aking paligid (tingnan mo na lang yung mga nasa ibaba ng post na ito) na mga makalaglag-panga at makapanindig-balahibo sa sobrang lalim ng mga salita sa bawat talata. Kaya heto nga, rinatrat ko ng mga tagalog para mawala na ang patuloy na pagdanak ng dugo mula sa inyong (ating) mga ilong. Pero meron pa rin yatang side effect eh. Sakali mang hindi tumulo ang dugo mula sa inyong mga ilong, maaari rin namang manggaling ito sa tenga, bibig at kung saan saan pa di ba? Basta ang sinigurado ko lang naman sa inyo, hindi na kayo mano-nosebleed, pero sa iba ewan ko na lang. Bahala na kayo dun, wala na akong kinalaman diyan, kaya huwag niyo akong sisihin ha?
At dahil Miyerkules na ngayon, walang pasok! Yeah! Pero wala rin akong dahilan para magpakasaya dahil may eksaminasyon kami sa Biyernes para sa asignaturang Chem 14 at kailangan kong mag-aral matapos kong i-lathala ang ginawa kong ito. Sa mga oras na ito ay ginagawa ko na rin ang unang burador (first draft) ng concept paper ko para naman sa Comm II. Nagmamadali na nga rin akong tapusin yung burador dahil nalalapit na rin ang deadline ng pagpapasa nito. Madaling araw pa lang, marami na akong nagagawa. Napakagaling ko talaga. (sumang-ayon ka na lang.) Nagagawa kong magsulat (magtype) ng post na ito habang may mga mas importanteng bagay rin akong ginagawa. Multitasking ang tawag diyan, pero ang iba sa inyo, tinatawag itong 'cramming.' Pero dahil nga magaling ako, ayokong gamitin ang salitang 'cram,' dahil negatibo ang magiging labas ko sa mga paningin ninyo. Magmumukha akong isang sobrang bum na estudyante at tamad mag aral o gumawa ng project [tinatapos sa kahuli-hulihang minuto], kaya naman mas gugustuhin ko kung tatawagin niyo na lamang akong isang 'multitasker' kaysa naman 'crammer.' Mas maganda pa pakinggan di ba? O, wag ka nang umangal. Wala ka nang magagawa.
Siguro naman ay nahalata mo [kung sino ka man na nagbabasa ngayon] nang sabaw na sabaw na ang utak ko matapos kong gawin ang post na ito ano? (Hint: tingnan mo kung anong oras na.) Kaya naman, sige mga mahal kong mambabasa. Dahil kailangan ko na kasing tapusin ang iba ko pang mga gawain. Dito na nagtatapos ang isang naaaaaaapaaaaaaakaaaaaaaa sabaw at walang kwentang blog entry. Panandalian nga lamang pala ang mga post na katulad nito, sapagkat naghahanda lang talaga ako para sa mga susunod pang kababata, este kabanata ng blog kong ito. Maaaring gumawa muli ako ng isa pang liham, o di kaya naman ay makabuo na rin ako ng isang maikling kwento. Istey tyund.
Aba, tingnan niyo nga naman oo. Sumobra na yata talaga ang pagdurugo ng aking ilong (marahil ang mga ilong niyo rin) nitong mga nakaraang mga araw sa aking mga huling isinulat. Kaya naman heto, bumuo ako ng isang tagalog na entry na para lamang sa inyo, mga mahal kong mambabasa ng blog na ito.
Ayun, dahil siguro sobrang lamig ng panahon ngayon, mas ninais ng aking mga daliri na magsulat (magtype) sa tagalog kaysa ingles. Pero nalilito pa rin ako habang ginagawa ko ito, paano ba naman, ang gusto ng utak ko eh, ingles ang isulat ko pero hindi naman dapat. Kaya hayan, pinipilit kong maging tagalog ito, dahil wala na rin namang pumapasok na kakaibang salita sa utak ko. Tila ba naubusan ako ng lakas para mag-isip ng sobrang lalim na mga kataga upang maibaling ang inyong atensyon sa kabilang mundo. Hindi sa mundo ng mga yumao, kundi sa mundo ng mga baliw at mga nasisiraan na ng ulo. Hehehe. ;)
Ngunit dahil sa isang di inaasahang pagkakataon, bigla na lamang dumami ang mga salita sa aking bibig! Bigla na lang silang nagsulputang parang bula mula sa kawalan at dahil doon, ginanahan na akong magsulat. Este, magtype pala. Pero sa totoo lang, wala ka naman talagang mababasa dito na may katuturan, dahil walang kwenta ang ginawa kong ito. Hindi, biro lang. Pinapa-excite lang kita para lalo mong basahin ang entry ko. (Yan ang mga taktika ng mga magagaling mang-uto este, mga blogger pala.) Ang tawag nga ng mga spokening dollar (pahiram ng iyong napakagandang kataga, kaibigang Heneroso) dito ay "delaying tactics" pero mas gusto kong tawagin na lang itong simpleng pang-uuto.
Tama na nga, subukan na nating pumasok sa aking personal na buhay. Nagsasawa na rin naman ako sa kakasulat ng tungkol sa mga bagay bagay sa aking paligid (tingnan mo na lang yung mga nasa ibaba ng post na ito) na mga makalaglag-panga at makapanindig-balahibo sa sobrang lalim ng mga salita sa bawat talata. Kaya heto nga, rinatrat ko ng mga tagalog para mawala na ang patuloy na pagdanak ng dugo mula sa inyong (ating) mga ilong. Pero meron pa rin yatang side effect eh. Sakali mang hindi tumulo ang dugo mula sa inyong mga ilong, maaari rin namang manggaling ito sa tenga, bibig at kung saan saan pa di ba? Basta ang sinigurado ko lang naman sa inyo, hindi na kayo mano-nosebleed, pero sa iba ewan ko na lang. Bahala na kayo dun, wala na akong kinalaman diyan, kaya huwag niyo akong sisihin ha?
At dahil Miyerkules na ngayon, walang pasok! Yeah! Pero wala rin akong dahilan para magpakasaya dahil may eksaminasyon kami sa Biyernes para sa asignaturang Chem 14 at kailangan kong mag-aral matapos kong i-lathala ang ginawa kong ito. Sa mga oras na ito ay ginagawa ko na rin ang unang burador (first draft) ng concept paper ko para naman sa Comm II. Nagmamadali na nga rin akong tapusin yung burador dahil nalalapit na rin ang deadline ng pagpapasa nito. Madaling araw pa lang, marami na akong nagagawa. Napakagaling ko talaga. (sumang-ayon ka na lang.) Nagagawa kong magsulat (magtype) ng post na ito habang may mga mas importanteng bagay rin akong ginagawa. Multitasking ang tawag diyan, pero ang iba sa inyo, tinatawag itong 'cramming.' Pero dahil nga magaling ako, ayokong gamitin ang salitang 'cram,' dahil negatibo ang magiging labas ko sa mga paningin ninyo. Magmumukha akong isang sobrang bum na estudyante at tamad mag aral o gumawa ng project [tinatapos sa kahuli-hulihang minuto], kaya naman mas gugustuhin ko kung tatawagin niyo na lamang akong isang 'multitasker' kaysa naman 'crammer.' Mas maganda pa pakinggan di ba? O, wag ka nang umangal. Wala ka nang magagawa.
Siguro naman ay nahalata mo [kung sino ka man na nagbabasa ngayon] nang sabaw na sabaw na ang utak ko matapos kong gawin ang post na ito ano? (Hint: tingnan mo kung anong oras na.) Kaya naman, sige mga mahal kong mambabasa. Dahil kailangan ko na kasing tapusin ang iba ko pang mga gawain. Dito na nagtatapos ang isang naaaaaaapaaaaaaakaaaaaaaa sabaw at walang kwentang blog entry. Panandalian nga lamang pala ang mga post na katulad nito, sapagkat naghahanda lang talaga ako para sa mga susunod pang kababata, este kabanata ng blog kong ito. Maaaring gumawa muli ako ng isa pang liham, o di kaya naman ay makabuo na rin ako ng isang maikling kwento. Istey tyund.
Labels: random thoughts, sabaw
Thursday, October 19, 2006
Grr.
The tagbox of my blog doesn't work.
And I don't know why.
One more thing.
I do not know what to wear this Saturday. I guess I'll have to cram tomorrow. Yeah, talk about cramming. Think. It's a Thursday today, tomorrow will be Friday [Comm Finals] and "poof!" (it became Koko Crunch? Corny Arnel. Corny. xp ) there goes Saturday. I'll just buy clothes by then. Well, hello there Raina. Kita mo na. Nahihirapan ako mag isip diyan sa theme mo! Haha, joke lang. Happy birthday! EIGHTEEN KA NA! :D
On a lighter note, thanks AstroVision. They have just what I was looking for. :D
Currently listening to:
Faye Wong - Eyes on Me
The tagbox of my blog doesn't work.
And I don't know why.
One more thing.
I do not know what to wear this Saturday. I guess I'll have to cram tomorrow. Yeah, talk about cramming. Think. It's a Thursday today, tomorrow will be Friday [Comm Finals] and "poof!" (it became Koko Crunch? Corny Arnel. Corny. xp ) there goes Saturday. I'll just buy clothes by then. Well, hello there Raina. Kita mo na. Nahihirapan ako mag isip diyan sa theme mo! Haha, joke lang. Happy birthday! EIGHTEEN KA NA! :D
On a lighter note, thanks AstroVision. They have just what I was looking for. :D
Currently listening to:
Faye Wong - Eyes on Me
Labels: random thoughts
Monday, October 16, 2006
Hello there. I'm just propagating a unicameral form of idiosyncrasy occuring malevolently in meritorious piece of my clasterubial brain.
I can't post a decent blog entry right now. I just can't. Nahawa na ko sa 'yo Raina. Wa..
This post surely deserves to be called: Loverboy's nonsense.
Currently listening to:
The flashback of Jane's childish voice moments ago, "I can talk to you." (yun ba yun? nalimutan ko na. hahaha.)
I can't post a decent blog entry right now. I just can't. Nahawa na ko sa 'yo Raina. Wa..
This post surely deserves to be called: Loverboy's nonsense.
Currently listening to:
The flashback of Jane's childish voice moments ago, "I can talk to you." (yun ba yun? nalimutan ko na. hahaha.)
Labels: random thoughts
Monday, October 02, 2006
The Kennedy and Lincoln Connection
I got this thing from an email. Well, I guess its worth reading.This discusses John Kennedy and Abraham Lincoln's "connection." Well, I don't know. Just read it. Here goes:
Abraham Lincoln was elected to Congress in 1846.
John F. Kennedy was elected to Congress in 1946.
Abraham Lincoln was elected President in 1860.
John F. Kennedy was elected President in 1960.
Both were particularly concerned with civil rights.
Both Presidents were shot on a Friday.
Both Presidents were shot in the head.
Lincoln's secretary was named Kennedy.
Kennedy's Secretary was named Lincoln.
Both were assassinated by Southerners.
Both were succeeded by Southerners named Johnson.
Andrew Johnson, who succeeded Lincoln, was born in 1808.
Lyndon Johnson, who succeeded Kennedy, was born in 1908.
John Wilkes Booth, who assassinated Lincoln, was born in 1839.
Lee Harvey Oswald, who assassinated Kennedy, was born in 1939.
Both assassins were known by their three names.
Both names are composed of fifteen letters.
Lincoln was shot at the theater named 'Ford.'
Kennedy was shot in a car called 'Lincoln' made by 'Ford.'
Lincoln was shot in a theater and his assassin ran and hid in a warehouse.
Kennedy was shot from a warehouse and his assassin ran and hid in a theater.
Booth and Oswald were assassinated before their trials.
A week before Lincoln was shot, he was in Monroe, Maryland.
A week before Kennedy was shot, he was with Marilyn Monroe.
Well, how's that for a blog post? Hahaha.
Currently listening to:
Parokya ni Edgar - Choco Latte
Labels: random thoughts
Sunday, August 13, 2006
| You Are 80% Gentleman |
|
Yes naman. I am a gentleman. Well, at least for BlogThings, I am one.
Personally though, I don't believe it. Try me. haha.
Anyways, magrereview pa ko.We have a long exam in our Art class tomorrow. Ay, Comm I pala. And it was just announced a meeting before the exam date. The other fraction of our block is way ahead of us now. Thanks to the "Waterfowl" (the lesson that our prof related to that was connotation. I thought we were moving on to poetry interpretation,but I was wrong. TOTALLY WRONG.)
Ja mata!
Currently listening to:
Eraserheads - With a Smile
Labels: random thoughts
