Monday, January 29, 2007
[ I'm warning you. This is a post about pure nonsense, something not worth your time reading. If I were you, I'd rather close the window or read some other blog entries right after reading this opening sentence. Still, it's up to you if you want to continue your suffering. ]
STOP READING THIS ALREADY.
If you try to continue reading this entry, the thought of closing this IE (or Firefox) window earlier will haunt you until you sleep. Insomnia will bother you for several days, or worst, forever. You don't want something like that to happen, do you? I know you don't want to, so stop this nonsense.
Wala lang talaga akong magawa kaya itong post na 'to ang tumambad sa harapan ng monitor ng PC ninyo. Isang walang kwenta at hindi man lamang pinaghandaan na blog entry, sapagkat ang utak ko ay sabaw na sabaw sa mga pangyayari ngayong araw na ito. Marahil nga't halos pitong oras lamang kaming nanatili sa loob ng eskwelahan, ngunit marami pa ring maaaring mangyari. Tulad na lang ng... Wag na lang siguro, pag kinwento ko pa lalo lang itong hahaba. Lalo ka lang tatamaring basahin ito kung ganon, di ba? Kaya yun nga, wag na lang.
But if you insist, there is a high (when I say high, its really high) probability that you'd get crazy over this post and take a little walk at PGH, in the dreaded hallway of ward seven, to be exact. Or you could try and look for 'Ederlyn' and 'ChonaMae' in Friendster to temporarily escape the realm of this entry and relax your dying brain cells a bit. Perhaps it's just nosebleed that's trying to kill you right now.
Kung sino ka mang nagbabasa, nahihilo ka na siguro sa halo-halong ingles at tagalog dito, at wala ka man lang makitang relasyon o coherence (salamat sa teacher ko sa technical writing nung high school, meron pa akong naalala sa mga tinuro niya) sa pagitan ng mga talata (yes nalaman ko na ulit yung tagalog ng paragraph!) ng post na ito. Kung hindi ako nagkakamali, nais mo nang tigilan ang pagbabasa nito, ngayon pa lang. Maski sina Ederlyn at ChonaMae, mga walang kamalay-malay na nilalang ay napagdiskitahan ko na. Baka tinigilan mo na rin habang binabasa mo pa lang ang ingles na parte nito, at hindi mo na siguro inabutan ang parteng ito. Kung umabot ka man dito, marahil ay nasabaw ka na at gusto mo na ring tigilan ang pagbabasa nito, dahil maski ang tagalog ko ay walang kakwenta kwenta. O baka nabaliw ka na ng tuluyan at nais mo na ring sumama sa amin sa ward seven. Hehehe.
Better yet, you could just kill yourself with a knife, but that happens to be the corniest thing that you could have ever done in your entire life. I'd prefer dying in a freak accident rather than committing suicide. I don't want to die because of sickness, either. Hey, why are you still reading this, anyway?
Siguro nga, nais mo nang magpakamatay matapos basahin ito, pero huwag! Huwag mong gagawin yan (lalo na kung blogger ka), sapagkat marami ka pang maaaring gawin sa mundong ito, bata ka pa (kung hindi na, yun na lang ang isipin mo) at marami pang nagmamahal sa iyo, at mas marami pa yan kung sakaling mayaman ka. Kung sakali lang naman. Pero siguro, gusto mo na akong hanting-in upang ako na lang ang iyong patayin dahil sa pagpapahirap ko sa iyo para lamang mabasa ang blog entry na ito. Di ba? Wag ka na mahiya, baka nga pati Friendster Account ko hanapin mo para lamang malaman kung taga-saan talaga ako at kung ano ang itsura ko eh. Pero bago mo magawa yun, tiyak na may nauna na sa iyo. (At sinisiguro ko sa iyo, kung sino man iyon, siya yung pinaka unang (at pinakamalas na rin) nagbasa ng entry na 'to.)
Anyway, you're just wasting your time if you even had the urge to continue up to this last paragraph. Why not hover the cursor over one of the 118 (and counting) more interesting links at the sidebar and quit reading this crap. Or maybe you could just play with the drawing board, the flash movies and the tagbox (flood it with colored posts, if you know how to do it) found at the sidebar, or play with the falling snowflakes, just to compensate for the time (about twenty minutes) and patience that you spent waiting for this page to load and understanding this blog entry. You could also listen to the songs in the mini-mp3 player, if you want to [well, you don't have a choice, unless you muted the volume of the speaker or stopped the player itself]. I know you have more important things to do, so do them now; before you break out.
Sa totoo lang, hindi ko alam kung ano ang pumasok sa utak ko at ito ang ginawa ko. Siguro sa sobrang kakagamit ko ng ingles sa mga dati kong post ang dahilan sa likod nito. O marahil epekto lang ito ng 'spokening dollar' ni Heneroso sa kanyang Multiply (wag kang mag alala, hindi ko ilalagay yung link). Sobrang konyo na rin siguro, o baka LSS lang sa Love Team ng Itchyworms na tumagal ng isang linggo, o baka sadyang abnormal na nga talaga ako. Siguro, habang binabasa mo ito ay wala na ako sa mundong ito, isa nang malamig na bangkay at tumitingin na lang sa mga blog ninyo mula sa itaas. Pero sana naman hindi. Hehehe.
*or you could just press Ctrl+A to see the whole post. (that would make you spend more time to go back to the first part and read this over again. but hey, why bother right?)
STOP READING THIS ALREADY.
If you try to continue reading this entry, the thought of closing this IE (or Firefox) window earlier will haunt you until you sleep. Insomnia will bother you for several days, or worst, forever. You don't want something like that to happen, do you? I know you don't want to, so stop this nonsense.
Wala lang talaga akong magawa kaya itong post na 'to ang tumambad sa harapan ng monitor ng PC ninyo. Isang walang kwenta at hindi man lamang pinaghandaan na blog entry, sapagkat ang utak ko ay sabaw na sabaw sa mga pangyayari ngayong araw na ito. Marahil nga't halos pitong oras lamang kaming nanatili sa loob ng eskwelahan, ngunit marami pa ring maaaring mangyari. Tulad na lang ng... Wag na lang siguro, pag kinwento ko pa lalo lang itong hahaba. Lalo ka lang tatamaring basahin ito kung ganon, di ba? Kaya yun nga, wag na lang.
But if you insist, there is a high (when I say high, its really high) probability that you'd get crazy over this post and take a little walk at PGH, in the dreaded hallway of ward seven, to be exact. Or you could try and look for 'Ederlyn' and 'ChonaMae' in Friendster to temporarily escape the realm of this entry and relax your dying brain cells a bit. Perhaps it's just nosebleed that's trying to kill you right now.
Kung sino ka mang nagbabasa, nahihilo ka na siguro sa halo-halong ingles at tagalog dito, at wala ka man lang makitang relasyon o coherence (salamat sa teacher ko sa technical writing nung high school, meron pa akong naalala sa mga tinuro niya) sa pagitan ng mga talata (yes nalaman ko na ulit yung tagalog ng paragraph!) ng post na ito. Kung hindi ako nagkakamali, nais mo nang tigilan ang pagbabasa nito, ngayon pa lang. Maski sina Ederlyn at ChonaMae, mga walang kamalay-malay na nilalang ay napagdiskitahan ko na. Baka tinigilan mo na rin habang binabasa mo pa lang ang ingles na parte nito, at hindi mo na siguro inabutan ang parteng ito. Kung umabot ka man dito, marahil ay nasabaw ka na at gusto mo na ring tigilan ang pagbabasa nito, dahil maski ang tagalog ko ay walang kakwenta kwenta. O baka nabaliw ka na ng tuluyan at nais mo na ring sumama sa amin sa ward seven. Hehehe.
Better yet, you could just kill yourself with a knife, but that happens to be the corniest thing that you could have ever done in your entire life. I'd prefer dying in a freak accident rather than committing suicide. I don't want to die because of sickness, either. Hey, why are you still reading this, anyway?
Siguro nga, nais mo nang magpakamatay matapos basahin ito, pero huwag! Huwag mong gagawin yan (lalo na kung blogger ka), sapagkat marami ka pang maaaring gawin sa mundong ito, bata ka pa (kung hindi na, yun na lang ang isipin mo) at marami pang nagmamahal sa iyo, at mas marami pa yan kung sakaling mayaman ka. Kung sakali lang naman. Pero siguro, gusto mo na akong hanting-in upang ako na lang ang iyong patayin dahil sa pagpapahirap ko sa iyo para lamang mabasa ang blog entry na ito. Di ba? Wag ka na mahiya, baka nga pati Friendster Account ko hanapin mo para lamang malaman kung taga-saan talaga ako at kung ano ang itsura ko eh. Pero bago mo magawa yun, tiyak na may nauna na sa iyo. (At sinisiguro ko sa iyo, kung sino man iyon, siya yung pinaka unang (at pinakamalas na rin) nagbasa ng entry na 'to.)
Anyway, you're just wasting your time if you even had the urge to continue up to this last paragraph. Why not hover the cursor over one of the 118 (and counting) more interesting links at the sidebar and quit reading this crap. Or maybe you could just play with the drawing board, the flash movies and the tagbox (flood it with colored posts, if you know how to do it) found at the sidebar, or play with the falling snowflakes, just to compensate for the time (about twenty minutes) and patience that you spent waiting for this page to load and understanding this blog entry. You could also listen to the songs in the mini-mp3 player, if you want to [well, you don't have a choice, unless you muted the volume of the speaker or stopped the player itself]. I know you have more important things to do, so do them now; before you break out.
Sa totoo lang, hindi ko alam kung ano ang pumasok sa utak ko at ito ang ginawa ko. Siguro sa sobrang kakagamit ko ng ingles sa mga dati kong post ang dahilan sa likod nito. O marahil epekto lang ito ng 'spokening dollar' ni Heneroso sa kanyang Multiply (wag kang mag alala, hindi ko ilalagay yung link). Sobrang konyo na rin siguro, o baka LSS lang sa Love Team ng Itchyworms na tumagal ng isang linggo, o baka sadyang abnormal na nga talaga ako. Siguro, habang binabasa mo ito ay wala na ako sa mundong ito, isa nang malamig na bangkay at tumitingin na lang sa mga blog ninyo mula sa itaas. Pero sana naman hindi. Hehehe.
*or you could just press Ctrl+A to see the whole post. (that would make you spend more time to go back to the first part and read this over again. but hey, why bother right?)
Labels: 'mental'ity, entertainment, sabaw
